Jabe asko izan ditut nire bizitzan, baina ez ziren onak nirekin. Jateko armiarmak, hostoak, batzuetan ez zidaten ezer ematen eta ni saguak harrapatu behar izan nituen, bestela gosearengatik hilgo nintzen.
Gainera ez ninduten oso ondo zaintzen. Ostikada asko ematen zidaten eta gainera nik egindako kakak nik neuk garbitu behar nituen. Ez ninduten kalera eramaten, ezta paseotxo bat, lurrean lo egiten nuenez, ez zidaten jartzen ezta almohada bat lo egiteko. Ez zidaten eramaten albaitariarengana ezta dutzatzen ere.
Orain, jabe onagoekin nago. Lau pertsona dira, aita ( Inaxio ), ama ( Maria ), alaba handia ( Uxue ) eta alaba txikia ( Catalina ).
Alabak asko jolasten dute nirekin baloiarekin eta hirurok oso ondo pasatzen dugu.
Etxe haundi-haundia dut niretzat bakarrik, pelotita batekin eta guzti.
Egun batean alabekin jolasten ari nintzen eta konturatu gabe zuhaitz baten kontra eman nintzen eta albaitariarengana eraman ninduten. Ni super harriturik nengoen kolpe batengatik albaitariarengana ni eramatea!
Klinikan alabak eta gurasoak oso kezkaturik zeuden niregatik, haien begiek zabal-zabalik zeudelako konturetu nintzen.
Niri gurasoek eta alabak pena asko ematen zidaten eta ez kezkatzeko esan nahi nien baina ezin dut pertsonekin hitz egin ez dakit haien hizkuntza ezta pertsonek nirea.
Klinikan ordu batzuk pasa ondoren etxera joan ginen.
Etxeratu ginenean ohe batean sartu ninduten, ni lo gelditu nintzen 26 ordu. Ohetik altxatu eta gurasoak eta alabak ikusi nituen nire ohearen ondoan lotan. Orduan sukaldera joan nintzen jateko zerbait hartzeko, gainekoaren gainean jarri nintzen eta nire izena ( Ixka ) jartzen zuen armairura salto batez iritsi nintzen armairuaren barrurantz, eskerrak armairua irekita zegoela. Pentsu animalientzako jartzen zuen pote batean nire eskuetan hartu nuen eta salto bat ematean beste pote batekin topaketa egin nuen, lurrerantz eta bi poteak lurrean zeuden, baina ez zeukaten ezer barruan, barruan zegoena lurrean aurkitu nuelako. Zarata horrekin gurasoak eta alabak esnatu egin ziren. Ni beraien pausoak entzun nituen sukalderantz etortzen, orduan korrika joan nintzen sukaldera ez den beste leku batera. Ez nintzen konturatu eta lurrean zegoen pentsuarekin irristatu nintzen. Gurasoak eta alabak niri lurrean eta sukaldea pentzuz beteta zegoela ikusi zuten, ni lurretik altxatu nintzen, belddur asko neukan, beste etxe batean berdin gertatu zitzaidalako eta hilabete bat kanpoan utzi ninduten, gainera negua zen eta elur asko zegoen baina saguak, pentsua, janaria etb ez. Beno baino familia honekin ez zitzaidan berdina gertatu. Horrela ikusi zidatenean denok batera niregana gerturatu eta besarkada handi bat eman zidaten. Ni super megaharriturik gelditu nintzen, zigor baten bidez besarkada handi bat niri ematea. Hau bai dela familia hoberena!

Aroa Goiburu